SOŁTYK ROMAN
KAMPANIA 1809 R.
RAPORT O DZIAŁANIACH ARMII POZOSTAJĄCEJ POD ROZKAZAMI KS. J. PONIATOWSKIEGO PODCZAS KAMPANII 1809 R.
Przekład z francuskiego E. Leszczyńskiej
Warszawa 1906, Druk Józefa Sikorskiego, str. [2] 207, format: 12,5x18 cm
Roman Sołtyk herbu Sołtyk (ur. 28 lutego 1790 w Warszawie, zm. 22 października 1843 w Saint-Germain-en-Laye we Francji) – polski generał brygady, poseł z powiatu koneckiego na sejmy 1825 i 1830 roku, uczestnik powstania listopadowego.
Syn senatora Stanisława Sołtyka i Karoliny z Sapiehów[1]. W 1804 roku wstąpił do Liceum Warszawskiego, ale już w 1805 roku wyjechał do Francji. Ukończył politechnikę w Paryżu. W 1807 roku wstąpił do służby w artylerii konnej Armii Księstwa Warszawskiego. W 1809 roku jako dowódca kompanii, w stopniu kapitana artylerii konnej Księstwa Warszawskiego, wystawionej własnym kosztem, wziął udział w wojnie z Austrią. Wyróżnił się w walkach o Zamość. Szef szwadronu od 1810 roku. Od 1811 roku służył w 6 pułku ułanów. Od 1810 roku podpułkownik, w 1812 roku adiutant gen. Michała Sokolnickiego, wstąpił do francuskiego sztabu generalnego. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego.
Walczył w kampanii moskiewskiej 1812 roku i saskiej 1813 roku. Pod Lipskiem dostał się do niewoli rosyjskiej. Po uwolnieniu i powrocie do kraju wstąpił do Armii Królestwa Polskiego. W 1816 roku złożył dymisję.
TWARDA OPRAWA OZDOBNA PEŁNA SKÓRA WSPÓŁCZESNA, GRZBIET Z WYPUKŁYMI ZWIĘZAMI, TŁOCZENIAMI I ZŁOCENIAMI, NA LICACH OZDOBNE TŁOCZONE NA ZŁOTO BORDIURY. OZDOBNA WYKLEJKA Z RĘCZNIE BARWIONEGO PAPIERU MARMORYZOWANEGO, WNĘTRZA OKŁADEK WYKOŃCZONE TŁOCZONĄ NA ZŁOTO ROLKĄ. OBCIĘCIA KART MARMORYZOWANE.
Stan BDB/ PIĘKNY EGZEMPLARZ
